Liet in Perdu het werk van Mettes met ander werk praten. Back to black. Een slordige montage van gave beelden. Beelden die voor mij levendig praten met het werk van Mettes. Politieke poëzie, ja! In Mark Rothko lees ik net zo goed het tentenkamp van Occupy. Antony Gormley (is een mens niet sterker aanwezig in zijn afwezigheid dan in zijn aanwezigheid?), Jan Fabre en Boltanski (wat er achter zijn zwarte doeken oplicht). Is niet alle poëzie ook politiek en kon Mettes niet uitbundig zwart cocoonen? En ik dacht aan de Matrix en ook hoe op FB (bleke worm) een werk (vrij vies ding in het laatste geval) zichzelf schrijft. En ach de bloggersgeneratie! Blij dat Weerstandsbeleid, het blog in boekvorm van Jeroen Mettes, me in een klap die achterstand liet inhalen. Zonder dat ik acuut besprongen werd door de rioolratten en strontvliegen. De tegen mekaar aanbloggende bloggers, de K’nexmaffia! Bloggen is al weer heel erg anno 2005, zei Jos Joosten op de Mettesavond in Perdu. Het klonk als een geruststelling. Nu facebookt en twittert het. Dit testosteronfeest maar beter niet versjteren, weet ik nu. Rancune genereert al snel een leger niet al te frisse avatars. N30, de poëzie van Mettes is wel fris. Zeer fris (en actueel) en van een militante schoonheid. ‘Ik ben ook een allochtoon ik heb een verschrikkelijke ziekte.’ Waar de werken met de werken praten zwijgen de piepeltjes.