Een MC5 primer voor Bram

Donc, le [XXe] siècle n'est d'aucune façon celui des "idéologies", au sens de l'imaginaire et des utopies. Sa détermination subjective majeure est la passion du réel, de ce qui est immédiatement practicable, ici et maintenant.

-- Alain Badiou

*

O, en, zeer zijdelings gerelateerd: een heuse (gedeeltelijke) dramatisering van de rellerige première van Stravinski & co's Le Sacre du printemps in 1913. (Hier is de rest.) Ah, de BBC, een soort publieke omroep voor kunstliefhebbers...

De focus ligt natuurlijk helemaal op de reactie van het historische publiek. En de getergde kunstenaars. De muziek en choreografie e.d. zijn bijzaak. Op een of andere manier is alles (ook sprekende muziek en buitengewoon beeldende choreografie) abstract vergeleken met een Verhaal. Er bestaat zoiets als narratief totalitarisme, denk ik, of een totalitarisme eigen aan narrativiteit, d.i. de introductie van een psyche. VOORBEELD. Als je aan een schilderij een vierkant of een lantaarnpaal toevoegt, dan krijg je een compositie met een vierkant of een lantaarnpaal. Maar zodra je een mens toevoegt, wordt alles in de compositie onderworpen aan een perspectief op het geheel, een hiërarchie... Elke lijn krijgt een gevoelswaarde. De hele zaak wordt gefocaliseerd. Of liever: de zaak wordt door de kijker voorgesteld alsof de zaak wordt beleefd/waargenomen door een fictief bewustzijn.

En om een of andere reden is een verhaal beter verteerbaar dan wat dan ook. Popsterren leven voor 50% van leuke liedjes en voor 50% van sappige roddels. Zelfs McDonald's heeft behoefte aan dramatis personae.