Mogelijk geniale individuen geïnterviewd door klaarblijkelijke idioten, Part I

Charles Olson geïnterviewd in 1970. Olson is behoorlijk dronken, maar dat zou in het voordeel van zijn interviewer (ene Gerard Malanga) moeten werken. Tenminste, Olson lijkt relatief geduldig en praatgraag. Malanga echter gaat gewoon zijn lijstje cliché's af tot de tape op is. Voorbeeld:

INTERVIEWER
Is one of the ways by which contemporary poetry has tried to escape the rhetorical, the abstract, the moralizing---is it to concentrate its attention upon trivial or accidental or commonplace objects?

OLSON
I think you're an agent of a foreign power. A series of questions even the FBI . . . never in all my life in court or in secret have I known such questions! Who wrote this, did you? If so, leave my house! If not, then please, own up the ownership. Mr. Malanga, Signor Malanga, I will expose you to your nation.

Dat is op pagina 25. En dan gaat het gesprek nog 5 pagina's door!

INTERVIEWER
Let me try another. . .

*

Scott Walker geïnterviewd door een zgn. "muts" in "de jaren 80":

*

Bij wijze van toegift: geen genie, maar gelukkig wel de vrouw van een genie, geïnterviewd door Red:

Ik heb altijd het vage idee gehad dat ik iemand was die pas tot bloei zou komen
met hem erbij. Hem met een hoofdletter, de ware. Natuurlijk dacht ik later dat
ieder vriendje de ware was, maar sinds Arjan in mijn leven is heb ik dat niet
meer voor een ander gevoeld. Arjan heeft me leren relativeren. Vroeger zag ik
dat altijd als een zwaktebod, maar dat is het niet. Ik heb moeten leren dat
dingen naast elkaar kunnen bestaan en dat er meer kleuren zijn dan zwart of wit.
Ik had me zes jaar filosofie studeren kunnen besparen als ik Arjan eerder had
ontmoet.

Désanne voelt zich, ondanks emotionele en intellectuele onderwerping aan haar echtgenoot, verheven boven het plebs dat kinderen naar K3 laat luisteren en niet Tonke Dragt voorleest. Ze is duidelijk nostalgisch naar de tijd dat de zgn. culturele elite (dat clubje consumenten die zich meer wanen dan consumenten, en waartoe ze zichzelf zal rekenen) ook werkelijke macht had, of dat de varkens die toen ook al de dienst uitmaakten zich op z'n minst voordeden als beschaafde en gevoelige zielen. En ze heeft blijkbaar een heel boekje volgeschreven over de betreurenswaardige scheiding tussen goede smaak (Schubert, de Volkskrant...) en maatschappelijke autoriteit. Gelukkig is het bij haar thuis nog anders. Ja, het kind heeft een "abonnementje" (sic) op de Donald Duck. Maar, zegt Désanne, "bij het voorlezen maak ík de keuzen" -- bindend geadviseerd door Arjan natuurlijk.

Hmm...

Ik ben altijd een beetje tegen kinderboeken geweest. Om arbitrair persoonlijk-politieke redenen. Omdat ik ze nooit heb gelezen, herinnert hun bestaan me eraan dat ik niet uit het milieu kom van Désanne en Arjan (of Leon en Jessica for that matter) en God zij daarvoor geprezen.

*

In ander nieuws: Samuel Vriezen opent blog.