Urgentie als "innerlijke noodzaak" is verrassend contingent. Zo vond ik het blijkbaar urgenter om destijds nogal wat blogruimte met Katrina te vullen, en niet met ons eigen, meer recente Katrinaatje. Dat heeft waarschijnlijk minder met een gebrek aan verontwaardiging te maken -- mijn existeniële Grundstimmung immers -- dan met toevallige modulaties van mijn stemming: werk te doen, een ander dagritme, etc. Of misschien begin ik gewoon te wennen aan de optocht van morele en werkelijke misdaden die in mijn naam worden begaan of op hun beloop gelaten?

Hoe dan ook, vandaag besteed ik mijn verontwaardiging uit aan de professionals. Via Indymedia NL:

Burgemeester Job Cohen, die op 2 november tijdens de Theo Van Gogh
herdenking het recht op vrije meningsuiting nog vurig verdedigde, lijkt daar
twee dagen later plots heel anders over te denken. [...] [O]p vrijdag 4 november
om acht uur werd een eerste poging gedaan om een spandoek dat het
vreemdelingenbeleid in vraag stelt te laten verwijderen aan de gevel van Het
Wilde Westen. De volgende morgen om half zeven volgde een brutale inval waarbij
veel schade werd aangericht en het spandoek met veel geweld werd weggehaald.
Rond kwart voor twee kreeg een pand aan de prins hendrikkade ook politiebezoek
met de vraag om hun spandoek weg te halen, zo niet zou "er waarschijnlijk zo
meteen wel ME langskomen". De toon (en de beleidslijn?) lijkt gezet, het
geschreven vrije woord wordt met brutaal geweld beantwoord.