Konichiwa, bitches

Ik ga het wat rustiger aan doen. Het studiejaar begint en ik moet voor het eerst college gaan geven, en ik kan niet goed inschatten hoeveel tijd en energie ik daarin zal moeten steken. Bovendien heb ik mijn promotor een hoofdstuk van mijn proefschrift beloofd vóór de colleges beginnen. Dus ik zal me eerdaags op moeten sluiten met al mijn boeken en aantekeningen. (Maar waar kan ik schuilen voor het internet?) In dit hoofdstuk maak ik de sprong van romantische literatuurkritiek -- die ik in het vorige hoofdstuk heb gemeend (gedeeltelijk) te moeten rehabiliteren -- naar mijn eigen theorie, geïnspireerd door de filosofie van Gilles Deleuze. Dat is geen sprong die voor de hand ligt, maar ik vermoed dat hij geënsceneerd zal worden in het werk van Nietzsche en de schuivende betekenis van de Dionysos-figuur.

Gelukkig gaat alles wat ik doe uiteindelijk over poëzie, dus u bent nog niet van me af. Het dichtersalfabet zal op z'n minst wekelijks worden aangevuld. Ondertussen komen, op verzoek, afgehandelde dichters hier terecht. Het wordt mooier (ontroerender, troostrijker), en er komt een foto van de boekenkast.

*

Nu. Het seksleven van Hitler op Discovery Channel (prachtige titel: Sex and the Swastika): waarom is het zo interessant? Alles wat over Hitler gaat is per definitie moralistisch (omdat Hitler de morele standaard van Christus heeft overgenomen; onder een lege hemel hebben we tenminste nog één overtuiging: het Kwaad), dus dit ook. En maakt een perverse seksualiteit de boze man nog boosaardiger? Of geeft het hem juist iets menselijks? Het doet er niet toe. Ik heb genoeg documentaires gezien (ik behoor tot de generatie die totaal niet is geïnteresseerd in het lezen van boeken over Hitler; of in het kijken naar documentaires over Hitler, maar soms blijf ik hangen) waarin Hitler wordt voorgesteld als "menselijk" (voorbeeld: Hitler heeft nooit een concentratiekamp van binnen gezien; conclusie? Hij was een lafaard). Die menselijkheid wordt dan tegenover het mythische imago van de Grote Leider gezet, waardoor die ontmythologisering uiteindelijk dat masker des te mythisch maakt. Er is niets dat het Kwaad zo geloofwaardig maakt dan zijn banaliteit. En dat Kwaad blijkt bijzonder traditioneel (pervers, laf...), waardoor de documentairemakers paradoxaal genoeg fascistoïde waarden lijken te verdedigen (gezondheid, heldendom, de norm...). Zelfs als het expliciet de doelstelling is de inconsistentie van de figuur Hitler te tonen, dan blijft de vraag waarom dat zonodig keer op keer op keer moet gebeuren, als een quasi-religieus ritueel.

Alles wat we over Hitler zeggen heeft onmiddellijke morele implicaties. Het is ook een mooie dooddoener: "Ja ja, dat vond Hitler ook een goed idee" = "Dat staat zo niet in de Bijbel." We aanbidden het Kwaad, omdat we niets beters kunnen bedenken. We kunnen wel herdenken, maar niet denken. Zo blijft Hitler een mythe en zo blijft hij een aantrekkelijke figuur voor degenen die zich bedrogen voelen door de maatschappij die op deze mythe gebouwd is, en voor de kinderen die simpelweg hun ouders willen provoceren.

*

O, nu de Grieken. Het is seksavond op Discovery. In ieder geval interessanter dan die haaienavonden. Als ze het nu eens combineerden, zoals Maldoror...

*

In het kader van back to work, laat ik u achter met wijze woorden van Mr Lif:

We all are being murdered by a similar process
Whether you work at the candy store
Or slave at the office