Jeroen verklapt het einde van The Skeleton Key

Ik heb vandaag The Skeleton Key gezien. En als Ron Silliman over films kan schrijven, dan kan ik het ook. Het is een bijzonder ethno-pessimistische film. Hippe, blanke jonge vrouw (Kate Hudson) met hippe, zwarte vrienden. Verpleegster. Wil mensen helpen. Haar lichaam wordt uiteindelijk overgenomen door de eeuwoude geest van een "hoodoo" priesteres (of hoe zoiets ook mag heten), vroeger met haar man (eveneens priester) werkzaam als bedienden in het huis van een zuidelijke bankier. Kate eindigt in het gebroken, stomme lichaam van een bejaarde vrouw, afgevoerd naar een instelling. Einde film! Een metafoor voor het slechte historisch geweten van het moderne Amerika? Een impliciet pleidooi voor of juist tegen reparations (financiële genoegdoening voor de afstammelingen van slaven, d.i. voor 90% van zwart Amerika)?

Ik moest ook denken aan het huis in de eerste Poltergeist, dat vervloekt was omdat het op een Indiaanse begraafplaats was gebouwd. Het is interessant hoe Amerikaanse films over bijvoorbeeld de holocaust een hoge mate van realisme nastreven, terwijl als het om het eigen verleden gaat, zoals hier meen ik, juist horror een aantrekkelijk genre lijkt. Er is ongetwijfeld sprake van een narcistische verplaatsing: van het historisch trauma van het slachtoffer naar de angst van de afstammeling van de dader. En wat is angstaanjagender dan een slachtoffer met een bewustzijn, met een geschiedenis (de in "hoodoo" en "voodoo" gesuggereerde continuë lijn van Afrika naar het ghetto) en de drang koste wat kost te overleven?