In het kader van de terugtrekking uit de Gazastrook: Mahmoed Darwisj

Arme kolonisten! Ach, zij die uit principe een land bezetten en hun kinderen meenemen... Je zou er bijna meer sympathie voor hebben dan voor degenen die er, zoals Ariel Sharon, louter pragmatische/cynische motieven op nahouden. Maar de laatsten zijn tenminste niet dom. Op tv is een vrouw aan het huilen omdat er bommen naar haar worden gegooid: "We made the desert bloom, something at which the Arabs never succeeded." Misschien omdat ze geen water krijgen? Bovendien, iedereen verdient zijn eigen woestijn, wat close readers van de Torah toch zouden moeten beseffen. Ze spreekt ook beter Amerikaans dan de meeste Palestijnen.

Ik wil u vandaag een filmfragment laten zien: de Palestijnse dichter Mahmoed Darwisj geïnterviewd door een fictieve Israëlische journaliste in Sarajevo, uit Notre Musique, de laatste film van de verguisde maar grootse Jean-Luc Godard. (Verguisd omdat men films altijd prozaïsch, zelden poëtisch bekijkt en waardeert?) Technische redenen maken een helder beeld onmogelijk. Ik raad u aan de hele film te downloaded, huren, kopen, wat dan ook. In Nederland zal hij ongetwijfeld niet in de bioscopen te zien zijn.

Maar HIER kunt u het frament (zo'n 6 minuten) downloaden (in zo'n 4 minuten). Een citaat (een vertaling natuurlijk van het Engels dat het Arabisch vertaalt): "Weet je waar wij Palestijnen beroemd om zijn? Dat we jullie vijand zijn. . . . Jullie hebben ons verlies gebracht en roem."

Maar zijn we hoopvol? Nee. Joodse meisjes willen van geen wijken weten. Bovendien is het een fucking strook. "A gulp of air is not the same as freedom. It's not the same as life," aldus Ali Abunimah op Democracy Now!