Academische dichters; gangsters

Binnenkort in dit theater: Geert Buelens. Ik besef dat het BUElens is en niet BEUlens en dat er tussen Bernlef en Buelens toch zeker een Brassinga of wat zit, maar aangezien ik al vals gespeeld heb door Buelens' laatste bundel enige dagen geleden van de displaytafel mee te nemen in de overweging dat de bundel de kast wel eens mis zou kunnen lopen en ik de bundel niet wilde missen... Om Buelens te citeren: "Ja, dat kan." En nee, ik sla Beurskens en Boog en Betc. niet over.

Buelens is wat men in bepaalde kringen geringschattend een academisch dichter pleegt te noemen. Zoals bekend is "academisch" een scheldwoord, zelfs onder sommige academici. Maar ik neem aan dat men Buelens niet zo kwalificeert omdat hij op de loonlijst van de Universiteit Utrecht staat -- andere zgn. academische dichters zoals Dirk van Bastelaere zijn, hoewel niet minder geleerd, geen professionele academici -- en zeker niet omdat de universitaire curricula uitpuilen met Buelens en "zijn soort". Trust me, I'm an academic. Judith Herzberg: dát is een dichter voor de universiteit. Ze dicht volgens het boekje en is daarom dankbaar om college over te geven. ("Herken je daar het menselijk tekort niet in? Kijk eens hoe vorm en inhoud uiteindelijk één zijn!") Toch zal niemand Herzberg een academisch dichter noemen. Nee, een academisch dichter is een dichter die wel eens een ander boekje leest dan dat van Herzberg, überhaupt wel eens wat aanschaft dat niet besproken werd in Vrij Nederland, a posteriori nadenkt over het dichten, überhaupt nadenkt, en deze ervaringen wellicht het schrijven van zijn volgende gedicht laat beïnvloeden. Anti-academisme lijkt me vooral een ander woord voor anti-intellectualisme. In naam van de verbeelding, de jeugd en de vernieuwing kan men als anti-academist de meest reactionaire poëtica verdedigen; een beetje zoals populisten in naam van het volk de meest anti-democratische ideologie propageren. Geen enkele serieuze dichter is er op uit een theorie te illustreren, maar wie prinicipieel elke reflectie over het eigen vak afwijst, loopt het gevaar voortdurend dezelfde onbewuste theorie te illustreren.

Niet dat ik Alfred Schaffer daarvan beschuldig overigens: hij theoretiseert me wat af in bovengelinkt interview, maar hij lijkt zich niet te willen voegen naar een wat strenger conceptueel bewind. Prima. Waar het om draait is het ambacht nieuwe richtingen op te duwen/schoppen, changing the game zoals rappers het noemen, en als dat kan zonder Blanchot te lezen: prima.

Trouwens, ik geloof niet dat Buelens zoveel literatuurtheorie heeft gelezen, of in ieder geval niet met de passie van een eerdere Vlaamse generatie. Zijn doorwrochte studie over de invloed van Van Ostaijen is een geweldig boek, maar zo ontheoretisch (lees: naïef empirisch) als de Neerlandistiek/Germanistiek kan zijn (en meestal ís; ook in dit opzicht is theoretische reflectie niet ronduit academisch te noemen).

Maar dit is allemaal al eens beter gezegd.

*

O, over rappers gesproken: ik heb de 7 mixtapes van de ondergrondse hype Papoose gedownload en, ja, hij is onwaarschijnlijk goed. Voor de liefhebber, voorlopig verkrijgbaar bij uw favoriete poëzieblog: Alphabetical Slaughter, een soort Christian Bök met straatgeloofwaardigheid. Eén regel van vele:

You yellow-bellied Yankee ying-yang yellin "yes"-men